Teatr nowych brutalistów

Dominika Glinka

Nowy brutalizm (ang. In-yer-face theatre) – termin określający ekstremalny nurt w dramaturgii, jaki pojawił się w Wielkiej Brytanii w latach 90. XX wieku. Termin został ukuty przez brytyjskiego krytyka teatralnego Aleksa Sierza, który w 2001 r. wydał książkę pod tytułem In-yer-face theatre. Według Sierza „wielka trójka” nowego brutalizmu to Sarah Kane, Mark Ravenhill oraz Anthony Neilson.

Nowy brutalizm charakteryzuje się łamaniem na scenie wszelkich granic. Jego reprezentanci wychodzą z założenia, że na scenie można pokazać wszystko. Ukazują ponad to najciemniejsze strony ludzkiej natury. Głównym tematem dramatów jest przemoc, seks, patologia, perwersja, cierpienie i śmierć. Wyeksponowanie przemocy ma na celu zaszokować widzów. Bohaterowie sztuk nowego brutalizmu częściej niż w innych nurtach teatralnych używają wulgaryzmów oraz potocznego języka. Dość powszechne w tym nurcie jest stosunek płciowy odbywany na scenie, a także mordowanie i znęcanie się jednych postaci nad drugimi.

"Zszywanie" reż. Małgorzata Bogajewska

Wybrani przedstawiciele nurtu

• Kate Ashfield
• Simon Donald
• Patrick Marber
• John Roman Baker
• Martin McDonagh
• Anthony Neilson
• Sarah Kane
• Mark Ravenhill
• Irvine Welsh
• Jez Butterworth

Dramaty reprezentujące nowy brutalizm

• Oczyszczeni (Cleansed) – Sarah Kane
• Miłość Fedry (Phaedra's Love) – Sarah Kane
• Zbombardowani (Blasted) – Sarah Kane
• The Life of Stuff – Simon Donald
• In One Take – John Roman Baker
• Shopping and Fucking – Mark Ravenhill