Nauka i Oświata!!

Heliocentryzm!

Heliocentryzm – teoria budowy Układu Słonecznego, według której w wersji historycznej Słońce znajduje się w środku Wszechświata, zaś w jego współczesnym wydaniu w centrum Układu Słonecznego jest Słońce, a wszystkie planety, łącznie z Ziemią, je obiegają. W 1616 r. Święta Kongregacja Indeksu zakazała książek o heliocentryzmie, nie potępiając go. Również nigdy nie został oficjalnie potępiony jako heretycki przez Kościół w orzeczeniu papieża i na soborze.

Heliocentryzm kopernikański

Mikołaj Kopernik w I rozdziale  "O obrotach sfer niebieskich" dokonał przeglądu wszystkich znanych wówczas teorii na temat ruchów planet, także teorii Arystarcha z Samos i poparł tę teorię nowymi obliczeniami uzyskanymi dzięki obserwacji i zastosowaniu bardziej rozwiniętej matematyki.

Problemy teorii Kopernika

Zgodnie z koncepcją Kopernika planety poruszają się wokół Słońca po okręgach. Kopernik zaproponował swój model, aby wyeliminować konieczność zakładania, że niektóre planety krążą po dodatkowych pętlach zwanych epicyklami oraz uwzględniania ekwantów. W ówcześnie obowiązującej, geocentrycznej teorii Ptolemeusza, zakładającej nieruchomość Ziemi znajdującej się w centrum Układu Słonecznego, teoria epicykli była niezbędna, aby uzgodnić ją z obserwacjami ruchu planet i słońca na niebie.

Historia druku

Historia druku jest dość krótka, gdyż odnosi się ona do sposobu nanoszenia obrazu metodą odbicia go z formy drukowej na podłoże drukowe za pomocą farby drukowej, a w historii rozwoju ludzkości długo nie było takiego tworzywa, które nadawałoby się do w miarę precyzyjnego przyjmowania szybkoschnącej farby.

Pierwszym takim podłożem był papier wynaleziony w Chinach najpóźniej w roku 105. Dzięki niemu druk rozwinął się w estampaż, czyli technikę masowego wykonywania odbitek z napisów wyrytych w kamieniu. Pierwszym przedmiotem w pełni zasługującym na miano wyrobu poligraficznego, o którym dzisiaj wiemy, jest odbitka drzeworytnicza wyprodukowana w Chinach kilkaset lat później. Od tego czasu można mówić o poligrafii w pełnym tego słowa znaczeniu, czyli o wydajnym powielaniu treści – zarówno graficznych, jak i tekstowych.

Rozwój drukarstwa we Włoszech - wiek XV

Do Włoch sztuka drukarska przedostała się bardzo wcześnie, po 1462 roku. Pierwsze włoskie druki powstały w benedyktyńskim klasztorze w Subiaco. Działali tam dwaj uczniowie Schöffera: Konrad Sweynheym i Arnold Pannartz, którzy warsztat z Subiaco przenieśli do Rzymu. Wówczas dużym zainteresowaniem cieszyła się literatura klasyczna. Włochy jak żaden inny kraj z entuzjazmem powitały rozkwit nowej sztuki.

Centralnym ośrodkiem drukarstwa włoskiego stała się Wenecja, zwłaszcza w okresie 1470-1480, gdy pojawił się tam Mikołaj Jenson, który stworzył piękną nową czcionkę antykwę, oraz Erhard Ratdolt, twórca ornamentów i inicjałów drukarskich noszących już cechy renesansu. Rozpowszechnił w inicjałach i ramkach charakterystyczny roślinno-arabeskowy ornament biały na czarnym tle.

Akademia Zamojska

Akademia Zamojska  – świecka uczelnia założona w 1594 roku przez Jana Zamoyskiego w Zamościu a organizowana przez Szymona Szymonowica dla studentów z Polski i Litwy, działająca do likwidacji w 1784 roku przeprowadzonej przez Austriaków.

.Widok fasady Akademii Zamojskiej w Zamościu z 1810 r.

.Dawna Akademia Zamojska (widok od strony Rynku Solnego)

.Gmach dawnej Akademii Zamojskiej (widok od strony ul. Akademickiej)

Koniec!!