Άγιος Θωμάς Τανάγρας (Λιάτανι)

26 Ιουλίου 1944 - tο δικό μας ολοκαύtωμα.

Ούννοι: Αρχαία νομαδική φυλή μογγολικής καταγωγής, που προερχόταν από την Κεντρική Ασία. 

Βραχύσωμοι, δύσμορφοι και βάρβαροι, επιδίδονταν σε επιδρομές.

Η αναφορά στη συγκεκριμένη φυλή δεν θα είχε καμία ιδιαίτερη σημασία, αν δεν επηρέαζε το Βυζαντινό - Ευρωπαϊκό χώρο και ιδιαίτερα δυο περιοχές. 

Αυτή που εδράζεται η σημερινή Γερμανία, με υποταγή των Οστρογότθων και Βησιγότθων και αυτή της χώρας μας, και όσων πρότερων βασιλείων αποτελεί συνέχεια, την οποία εξακολουθούν να λεηλατούν έως τις μέρες μας.

Όλα τα παραπάνω αποτελούν και την απαρχή ενός τοπικού ολοκαυτώματος που ολοκληρώθηκε ανήμερα της Αγίας Παρασκευής - 26 Ιουλίου 1944.

Πέρασαν. Απείλησαν. Λεηλάτησαν. Λαφυραγώγησαν. Έκαψαν. Εκτέλεσαν. Έφυγαν.
Δεν πλήρωσαν μέχρι σήμερα ούτε ...δραχμή.
 
Το 1944 το Γ Ράιχ πνέει πλέον τα λοίσθια και αντιλαμβάνεται πως σιγά σιγά πρέπει να εγκαταλείψει τον τόπο. Ο αλαζονισμός όμως της αρίας φυλής δεν επιτρέπει ειρηνική απομάκρυνση. Διψάει για επιπλέον αίμα των κατακτημένων.
 
Η ευκαιρία δίνεται. Μια γερμανική πομπή δοκιμάζεται από την αγανάκτηση του λαού και έτοιμη η αφορμή.
Θυμίζω πως η χώρα μας, μέρος των παθών της, το οφείλει στους εφιάλτες της.

20 Ιουλίου 1944: Ο μάχιμος πληθυσμός έχει εγκαταλείψει το χωριό και κάποιοι από αυτούς συλλαμβάνονται στον Αυλώνα. Πρόκειται για τους
·         Αικατερίνη Ιωάννη
·         Βουγέση Δημήτριο
·         Γκίκα Αθανάσιο
·         Χρόνη Αριστείδη

Μεταφέρονται και κρατούνται στο χωριό. μαζί με άλλους από το Κλειδί και τα Δερβενοχώρια. Στις 22 Ιουλίου οι περισσότεροι μεταφέρονται ρακέντητοι και εκτελούνται στο οροπέδιο των Δερβενοχωρίων.

Μια εβδομάδα ολόκληρη, οι Γερμανοί στρατιώτες σκορπούν τρόμο, απειλούν, ληστεύουν και επιδεικνύουν τη δύναμή τους στις γυναίκες και τα παιδιά που έχουν απομείνει. 


Εισβάλουν στα σπίτια με τη κάνη στραμένη στα παιδικά μάτια. 
Ο φόβος και η απελπισία έχει κυριεύσει το χωριό. 


Η πείνα και οι αρρώστιες οδηγούν χωριανούς σε αποτρόπαιες πράξεις, ώσπου στις 25 Ιουλίου οι δυνάστες προειδοποιούν για τελευταία φορά,  ότι θα αφανίσουν τον οικισμό με πυρπολισμό, πράξη που υλοποιούν την επόμενη μέρα, στις 26 Ιουλίου στο χωριό μας και το Κλειδί ταυτόχρονα.

Την ίδια μέρα δολοφονούν και τον 28 χρονο, Χρίστο Μιχαλάκη.

Τραγική και η πορεία της οικογένειας του Θοδωρή Χ. Σύρμα. 

Η μάνα φεύγει για άλεσμα σε μύλο της περιοχής του Σχηματαρίου και μετά τα γεγονότα εγκλωβίζεται εκεί, ανήμπορη να επιστρέψει στα πέντε παιδιά της. 

Ο πατέρας αντί να φύγει και να σωθεί, αγνοεί τις υποδείξεις συγχωριανών.

Προτιμά να σταθεί δίπλα στα μικρά του και συλλαμβάνεται. 

Ταλαιπωρείται, ξεγυμνώνεται και τελειώνεται με φρικτό τρόπο από τα γερμανικά κοντάκια.

Δυο ολόκληρα χωριά αφανίζονται. 

Οι πρόγονοί μας, με την επιστροφή τους από τα γύρω χωριά, δεν αναγνωρίζουν τα σπίτια τους. 

Σπίτια που έχουν απομείνει μαύρα καπνισμένα με μισοριγμένα ντουβάρια.

Κάηκαν ζώα και κλινοσκεπάσματα. 
                                                Η λιγοστή σοδειά λεηλατήθηκε. 
Ο Χειμώνας αναμένεται και οι νοικοκυραίοι πρέπει να βρουν τρόπο να στεγάσουν τις φαμίλιες και να εξασφαλίσουν αυτά τα λιγοστά που στέρησαν οι βάνδαλοι.


Ολική καταστροφή για περίπου 500 κατοικίες στα 2 χωριά (Άγιος Θωμάς και Κλειδί) και μέχρι σήμερα, φωνή βοόντος εν τη ερήμω. 


Οι προσπάθειες του πρώην γραμματέα της τέως Κοινότητος Κλειδίου Αθανασίου Κυριάκου να επικοινωνήσει το ολοκαύτωμα, μέχρι σήμερα, έχουν μείνει στις ελληνικές καλένδες. 
Καμιά ενέργεια για ένταξή μας στα μαρτυρικά χωριά.


Επειδή όμως αυτό προβάλλει όνειρο, ας μην αφήσουμε την αλήθεια στη λήθη. 


Τουλάχιστον σήμερα που διαφορετικώ τω τρόπω γινόμαστε μάρτυρες παρόμοιων γεγονότων. είναι ανάγκη να παραμείνουμε νοήμονες και ενωμένοι.

“Κι ἄν εἶναι πλῆθος τ’ ἄσχημα,
κι ἄν εἶναι τ’ ἄδεια ἀφέντες,
φτάνει μιά σκέψη, μιά ψυχή,
φτάνεις ἐσύ, ἐγώ φτάνω,
νά δώσῃ νόημα στῶν πολλῶν τήν ὕπαρξη
ἕνας φτάνει” 
 

σημείωση: Δεν επιχειρήθηκε λεπτομερής καταγραφή των γεγονότων της περιοχής μας, καθώς στόχος του παρόντος είναι η θύμηση στους συγχωριανούς μιας στιγμής στο χρόνο που άλλαξε άρδην την εξέλιξη του χωριού και διαμόρφωσε το μεταπολεμικό πλαίσιο συνύπαρξης των κατοίκων του.