RAAMZICHT

De Jordaan van Nu

RaamZicht — De Jordaan van nu

Voor wie straks wil weten hoe het écht was

Amsterdam bestaat 750 jaar.
En als er één plek is waar de ziel van die stad nog voelbaar is, dan is het de Jordaan.
Achter elk raam schuilt een verhaal, soms groots, vaak gewoon alledaags, maar altijd écht. Wat vandaag nog vanzelfsprekend lijkt, is morgen misschien geschiedenis.

Met RaamZicht vangen we dat nu: de Jordaan van vandaag.
We fotograferen bewoners door hun ramen, precies zoals ze zijn. Geen geposeerde portretten, maar momenten uit het echte leven, vastgelegd van buiten naar binnen. Een blik op het alledaagse dat zo snel verdwijnt.

Wij zijn Michel & Micha — fotograaf, filmmaker en verhalenverzamelaar.
We wonen zelf in de Jordaan, en uit liefde voor deze buurt begonnen we dit project.
Om te bewaren wat nu nog leeft: het licht achter de ramen, de gezichten, de gewoontes, de humor, de warmte. RaamZicht is een tijdsdocument, maar bovenal een ode aan de mensen die van de Jordaan een dorp maken.

Met dank aan Amsterdam 750 jaar, en aan iedereen die zijn raam, huis en hart opende voor dit project.

-www.michelmolder.nl- 

Barbara (61) & Cornie (63) - Brouwersgracht

Barbara en Corny wonen al ruim dertig jaar op het water, pal tegenover het huis waar Cornie ooit als student woonde. “We zijn eigenlijk ons hele leven al verbonden met deze plek,” vertelt hij. Hun huidige schip was ooit een donker vrachtschip met een laagje water op de bodem. Corny timmerde het eigenhandig om tot woonboot, zonder ervaring maar met lef. “Alles wat je hier ziet, heb ik zelf gemaakt. Van bedden tot kasten.”

Hun drie kinderen groeiden op aan boord. “Het was een gekkenhuis, maar fantastisch,” zegt Barbara. De boot voelt voor hen als een monument: een plek met geschiedenis én toekomst. “We hebben letterlijk éénendertig meter aan de stad toegevoegd. Als ik uit het raam kijk, denk ik: dit hebben wij gecreëerd.”

Ze zagen de buurt veranderen – van rauw en rommelig naar netjes en duur. “Er is veel moois gekomen, maar het vrije, het gekke is een beetje verdwenen.” Toch voelen ze zich nog steeds verbonden met de Jordaan. “Toen we na twee jaar weg te zijn geweest vanwege de kade-renovatie weer terugkwamen, stond de hele kade vol mensen die ons welkom heetten. Dat is thuiskomen.” En op hun dek is het altijd een beetje vakantie: “De wereld trekt aan je voorbij. Niemand in De Jordaan heeft een voortuin – maar wij wel.”

“We hebben éénendertig meter schoonheid aan de stad toegevoegd.”

Mirjam (53) & Ykke (20) - Tweede leliedwarsstraat

Voor Mirjam was het een terugkeer naar een oude liefde: de Jordaan. Hier studeerde en werkte ze tussen haar achttiende en dertigste, voordat ze met haar gezin naar het oosten verhuisde. Vijf jaar geleden kochten zij en haar man het huis aan de gracht. “Ik wilde weer dichtbij de creativiteit en de vibe van de stad zijn.” Ze wonen deels nog in het oosten, maar zijn van plan steeds vaker in Amsterdam te zijn. Hun kinderen komen regelmatig aanwaaien; dochter Ykke woont nu zelf om de hoek.

Het huis ademt zorg en aandacht. Elk kunstwerk, elke lamp en zelfs de planten zijn met liefde gekozen. “Ik hoop dat mensen straks op de foto zien dat er een bepaalde kwaliteit en liefde uit spreekt.” Aan de voorkant zit Mirjam vaak te werken of naar buiten te kijken. De straat bruist er altijd van het leven: buren, toeristen, toevallige scènes die zich voor het raam afspelen. “Het is soms alsof je in een film stapt.”

Voor Yke voelt de Jordaan inmiddels ook als een dorp in de stad. Ze werkt bij Café Pieper en leert via haar werk en de buurt steeds meer mensen kennen. De kleine ontmoetingen maken het verschil: een oud vrouwtje dat om een viooltje vroeg, een gesprek op straat, een praatje bij de bakker. Wat ze hopen dat nooit verdwijnt? Het saamhorigheidsgevoel, de eigen zaakjes en de mix van bewoners. Kleine momenten, die samen een groot gevoel van thuis vormen.

“Het voelt soms net als een film”

Anton (75) & Suzan (62) - Bloemgracht

Anton woont vijftig jaar in de Jordaan, waarvan twintig in dit huis. Toen zijn grote liefde Winnie in 2020 overleed, stond de buurt voor hem klaar: "Ik heb zo'n twee maanden nauwelijks hoeven koken!". Dit onderstreept voor hem wat de Jordaan zo bijzonder maakt: warmte en saamhorigheid.

In de vroege lente van 2020 ontmoette hij Suzan op de Nieuwe Ooster Begraafplaats, waar zowel Winnie als Suzan's grote liefde Han hun rustplek hebben gevonden. Toeval bestaat niet! Het moest zo zijn! Suzan was daar met haar neef Chris aan het tekenen, toen Anton hen aansprak. Er ontstond na deze ontmoeting een bijzonder ritueel: drie jaar lang stuurden zij elkaar "Boompost". Brieven die zij voor elkaar achterlieten aan de boom bij de graven van hun geliefden, zonder elkaar echt tegen te komen.

Na drie jaar zagen zij elkaar vaker, een intense vriendschap ontstond: "Heel dierbaar, warm en vertrouwd!". Ook toen Suzan een zwaar ongeluk kreeg, was Anton er. Hij bezocht haar in het ziekenhuis, tijdens de revalidatie en was er ook in deze moeilijke periodes. Tegenwoordig gaan ze onder meer naar concerten en musea. Ze zien elkaar regelmatig op de Nieuwe Ooster: drinken samen thee, eten een madeleine en Anton leest voor. Hij geeft Suzan ook ritmelessen, goed voor het brein. Dit verdiept hun vriendschap nog meer.

 Hun levens zijn totaal verschillend, maar juist daarin ligt de kracht, "iemand ontmoeten en dat er ondanks de verschillen iets fantastisch moois ontstaat". Voor Anton en Suzan is dat vertrouwen, warmte en een zeer dierbare vriendschap. Vriendschap voor het leven!

“Voor altijd vrienden!”

Floris (24), Thijs (25) & Jornt (25) – Prinsengracht

Vijf jaar lang was het huis aan de Prinsengracht het kloppend hart van hun vriendengroep. “Er kwam hier elke dag wel iemand langs,” zegt Floris. “Omdat het op de begane grond is, was er altijd contact met buiten. De buren zwaaiden, toeristen keken naar binnen, en wij zwaaiden gewoon terug.” De deur stond letterlijk altijd open. Binnen was het een komen en gaan van vrienden uit hun geboortestad, samen opgegroeid, samen student geworden, samen verder.

“Een weekenddag begon met een eitje, een sigaretje en een bakje koffie,” vertelt Thijs. “Dan wat voetbal op TV, een biertje, en aan het eind van de dag zaten we buiten met vrienden.” Hier werd alles gedeeld: feestjes, liefdes, katers, tranen. “Het symboliseert onze hele studententijd,” zegt Jornt.

De eerste dag dat ze de Westertoren zagen, werden ze verliefd op de Jordaan. “In de beginjaren dat we hier woonden was die toren ons ankerpunt,” zegt Floris. “Als je de weg kwijt was na het stappen, keek je gewoon naar de toren, dan wist je weer waar je heen moest.” Wat ze hopen dat blijft? “Dat iedereen op elkaar blijft letten. Dat de buurman geholpen wordt als het nodig is, dat iedereen een oogje in het zeil houdt.”

Nu, vijf jaar later, komt er een eind aan die tijd. De woning wordt verbouwd, de jongens vliegen uit, ieder zijn eigen kant op. Wat ze nooit willen vergeten uit deze tijd is de onbezorgdheid. “En dat iedereen hier gewoon binnen kon lopen, altijd. Je zag iemand bij het raam met een lach op z’n gezicht, en dan wist je: het is weer gezellig.”

“Als je iemand zocht,

dan wist je dat hij hier was”

Yvonne (75) - Eerste Leliedwarsstraat

Yvonne woont samen met haar man Jan in een huis vol verhalen én kunst. Twintig jaar geleden kochten ze het pand, maar pas zes jaar geleden werd het echt hun thuis. “Eerst woonde onze dochter hier met haar kinderen. Toen zij verhuisde, besloten wij: dit is nu de plek voor ons.”

Het huis ademt creativiteit. Overal hangen schilderijen en objecten die Yvonne in de afgelopen decennia maakte: van grote werken voor ziekenhuizen tot kleine assemblages van spelletjes en gevonden materialen. “Ik maak wat ik leuk vind. Het hoeft geen stijl te zijn, zolang het klopt.” Beneden heeft ze haar eigen werkruimte, waar ze dagelijks schildert, plakt en knutselt. “Toeristen blijven vaak even staan voor het raam, nieuwsgierig naar wat er allemaal hangt, of komen zelfs binnen en dat vind ik alleen maar leuk.”

Samen met Jan is Yvonne actief in de buurt. Ze helpen bij de Stichting Ontmoeting Ouderen in de Jordaan (SOOJ), waar oude en nieuwe bewoners elkaar vinden. Ook hun huis is een ontmoetingsplek: kinderen en zeven kleinkinderen komen graag langs. “Ze slepen vrienden mee, want hier is het altijd gezellig.”

Wat ze vooral wil benadrukken? Dat dit een gelukkige tijd is. “Ik ben 75, Jan bijna 77, en dit zijn de blijste jaren van mijn leven. We voelen ons rijk met elkaar, met dit huis, en met de Jordaan.”

“Dit zijn de blijste jaren van mijn leven”

Sabrina (54) & Steve (58) - Egelantiersgracht

Steve & Sabrina wonen sinds 2012 aan de gracht. Eigenlijk kwamen ze hier vanwege hun dieren: twee konijnen en een kat. “We wilden een begane grond, zodat de kat naar buiten kon en de konijnen een tuin hadden.” Inmiddels zijn de konijnen er niet meer, maar drie geadopteerde katten bepalen nu het ritme in huis. Iedere avond is er een zorgvuldig voer- en snoepjesritueel.

Hun woning vertelt net zoveel verhalen als hun leven samen. De Duitse kunstenaar Daniel Doebner schilderde een 18 meter lange muurschildering door de woonkamer, het laatste werk dat hij in Amsterdam maakte. Het huis is gevuld met kleur, muziek en katten,  en met het buurtgevoel dat voor hen onmisbaar is.

Ze zijn actief in de straat, voerden samen met buren actie tegen een geplande aanlegstijger, en zien hoe de mix van jong en oud de Jordaan levend houdt. “We hopen dat het sociale huurpercentage blijft. Dat houdt de balans in de buurt.”

Wat ze nooit willen vergeten? De kleine geluksmomenten: suppen in de zon, even met de boot naar Nemo, of de lichtjes op de brug bij de Smalle. “Als mensen later onze foto zien, hoop ik dat ze denken: wat een goed en gezellig leven hadden die twee hier.”

“De katten hebben ons hier gebracht”

Lex (56) - Bloemgracht

Sinds oktober woont Lex op de Bloemgracht. Een plek die voelt als een lot uit de loterij: een sociale huurwoning in het hart van de Jordaan. “Ik stond sinds 2016 op de lijst. Toen ik hier binnenkwam, wist ik meteen: dit is het.” Het pand, gebouwd in 1631, ademt geschiedenis. Lex maakte van de woonkamer haar atelier: schildersezel bij het raam, koptelefoon op, verdiept in lijnen en kleuren. “Het licht hier verandert de hele dag. Dat beïnvloedt direct wat ik maak.”

Schilderen doet ze al lang, maar deze plek geeft haar werk een nieuwe wending: van donkere, abstracte tekeningen naar bloemen. “Toevallig schilder ik bloemen op de Bloemgracht. Mijn begeleider moest lachen: je zit in je bloemenperiode.”

Hoewel Lex zichzelf omschrijft als iemand die graag op zichzelf is: “ik ben autist, ik hou niet van koffieafspraken of druk sociaal doen”, voelt ze zich hier opmerkelijk thuis. Buren zeggen gedag, er is contact met het bakkertje en de ijssalon. “Je hoeft niet sociaal te zijn, de Jordaan is dat al voor je.”

Wat ze hoopt dat blijft? De kleine winkels en de menselijke maat. “Dat je elkaar in de gaten houdt, niet uit controle maar uit zorg. Dat maakt het leven hier rijk.”

“Je hoeft niet sociaal te zijn, de Jordaan is dat al voor je”

Cem (42), Danka (37) & Noura (6) – Egelantiersdwarsstraat

Cem en Danka wonen pas kort in de Jordaan, maar hun huis voelt als een levenswerk. Toen ze het drie jaar geleden kochten, leek het meer op een garage dan op een woning. “Het was oud beton, zichtbaar leidingwerk, maar we zagen er meteen potentie in. Tweeënhalf jaar verbouwen volgde: een nieuw fundament, duurzame materialen, hout en hergebruik waar mogelijk. Hun droom: een huis dat voelt als een ark, klaar voor de toekomst.

Die toekomst delen ze met hun dochter Noura, voor wie ze zelfs een schommel en klimhoek in de woonkamer lieten bouwen. Hun weekenden draaien om rituelen: samen koffie zetten (“als de koffie lukt, weet je dat de dag goed wordt”), boodschappen doen op de Noordermarkt en rondhangen bij hun favoriete delicatessenzaak. Kleine ontmoetingen met buren en winkeliers maken het leven hier rijk.

Het begin was niet makkelijk: bezwaarschriften van de buurt tegen hun verbouwing, argwaan tegenover nieuwkomers. Maar inmiddels ervaren ze vooral warmte. “Een buurman zei: laten we goede buren zijn. En dat zijn we nu ook.

Wat ze hopen dat blijft? De markten, de geveltuintjes, de muziek op straat. En dat de Jordaan haar kleinschalige, persoonlijke karakter houdt. Want hun huis mag dan helemaal opnieuw opgebouwd zijn, hun verbondenheid met de buurt groeit met elke dag.

“We hebben dit huis samen opgebouwd. Een plek van rust midden in de stad”

Rob (53) & Moppie - Marnixstraat

Rob woont al achttien jaar op deze plek in de Jordaan. “Ze mogen me hier in de kist naar buiten dragen,” zegt hij met een brede grijns. Hij is schilder, Ajax-fan en levensgenieter. Op wedstrijddagen staat de tv aan, de deur open en de stoelen buiten. “Ik ben gastvrij, dat zit gewoon in mij. Er schuift altijd wel iemand aan, dat vind ik het mooie hier.”

Zijn hond Moppie is zijn grote maatje. “Zij hoort er helemaal bij. We zijn een team.” Toen een vriend haar kwam brengen, de laatste pup uit het nest, was Rob meteen verkocht. “Ik zag haar lopen en dacht: die is van mij.” Tijdens Ajax-wedstrijden draagt hij z’n fanshirt met Moppie achterop. En als Ajax scoort, kan het gebeuren dat er ineens een fakkel afgaat in de woonkamer. “Ach,” lacht hij, “een beetje gekte hoort erbij.”

Wat hij het mooiste vindt aan de Jordaan? “De markt en de mensen. Dat je elkaar gewoon spreekt. Hier is het altijd gezellig.”

“Ik nodig nooit iemand uit,

ze waaien wel aan”

Roos (22) – Rozengracht

Tussen het rumoer van de Rozengracht ligt een verscholen hofje, een oase van rust midden in de stad. Daar woont Roos, en samen met medebeheerder Elvie is ze verantwoordelijk voor het reilen en zeilen van het hof. Van lekkende kranen tot borrels met bewoners. “Soms voel ik me de conciërge, soms de kleindochter van het huis,” zegt ze lachend.

“Het is mijn eerste échte huisje, een droom die uitkwam. Ik hou van de mix: aan de straatkant het lawaai van trams en terrassen, en hier in de binnentuin alleen het gefluit van vogels.” Haar kamer is tegelijk atelier en woonkamer. “Ik maak mijn eigen kleding en experimenteer met textieltechnieken. Mijn oma was mijn eerste inspiratiebron, zij leerde me dat je met draad een verhaal kunt weven.”

Het hofje voelt als een kleine gemeenschap. “Ik zeg altijd: ik heb er achttien opa’s en oma’s bij gekregen. Iedereen heeft z’n eigen mening, maar we praten over alles, van welke kleur de bankjes moeten krijgen tot politiek. Het is eerlijk en open, typisch Jordanees.” Bewoners geven haar advies over outfits of haarverf, en Roos helpt hen met de computer. “Het is echt een wisselwerking van energieën.” Ze voelt zich iedere dag dankbaar om op deze bijzondere plek te wonen. “Ik wil niet dat dat gevoel ooit gewoon wordt.” Haar kamer grenst aan de voordeur. “Aan hoe iemand de deur dichtdoet, weet ik wie het is. Dat geeft een gevoel van thuis.”

“Ik heb er achttien oma’s en opa’s bij”

Annemarie (75) & Eefje (10) – Prinsengracht  

Elke woensdagochtend klinkt het gelach al vroeg in huis. Eefje en haar tante Annemarie hebben hun eigen ochtendritueel: eerst even ballen. Een klein spelletje met een tennisbal, om wakker te worden. “We proberen het balletje zo vaak mogelijk over te gooien zonder dat het valt,” zegt Annemarie. “We zijn bloedfanatiek, het record is ergens in de honderd.”

Daarna ontbijt: boterhammen met chocopasta, snel aankleden, tas inpakken. Eefje trekt haar roze badjas uit en haar jas aan, Annemarie zet de fiets alvast klaar. “Vroeger zat ze nog achterop bij mij,” vertelt Annemarie. “Nu fietst ze zelf, richting pont.” ’s Ochtends haalt Annemarie haar op in Noord. En als ze samen terugfietsen richting Jordaan, zegt ze lachend: “Kom, we gaan weer terug naar Amsterdam.”
“Maar tante!” grijnst Eefje dan, “dit ís óók Amsterdam!”

Eefje werd geboren op de dag dat Annemarie met pensioen ging. “Dat kan geen toeval zijn,” zegt Annemarie. “Sindsdien horen we bij elkaar.” Ze schrijft haar sinds die dag brieven, zo’n vijf per jaar, over alles wat ze samen meemaken, zodat Eefje later weet hoe het toen voelde.

Tien jaar later hebben ze hun eigen ritme: van tennisballetjes tot pasta pesto, van pontgesprekken tot giechelbuien aan tafel. “Wat ik hoop dat je op de foto ziet?” zegt Annemarie. “Dat hier niet alleen wordt gewoond, hier wordt geleefd.”

“Er wordt hier niet alleen gewoond, er wordt geleefd”

Michel (45) & Micha (35) – Tweede Anjeliersdwarsstraat

Zaterdagochtend in de Jordaan. Aan de ontbijttafel liggen croissantjes, twee koffiekopjes dampen, en Michel en Micha dragen matching kimono’s, een grapje tussen hen. “Zaterdag is voor croissantjes,” zegt Michel. “En niet die van de Jumbo, wij rollen ze zelf.” “Normaal eten we ze in bed,” lacht Micha. “Koffie, croissantjes, beetje filosoferen, beetje kneuteren, die weekendochtenden zijn mijn gelukkigste momentjes.”

Michel woont al zeven jaar in zijn kleine huis, boven de voormalige winkel "Zuiver Geluk".

Dat voelde meteen als een teken,” zegt hij. “Ik heb vijf vrienden gebeld om mee te helpen visualiseren dat ik hier mocht wonen, en een week later had ik het huis.” Boven hem: een dakterras vol groen dat in de zomer het huis verdubbelt qua oppervlakte. “Klein huis, groot geluk. Ik heb ruimte ingeruild voor levensgeluk.”

De Jordaan voelt voor hen als het filmdecor van Amsterdam. “Kleine huisjes, kleine straatjes, het is alsof je midden in de scène woont,” zegt Michel. “Je stapt de deur uit en je staat midden in het leven. Alles is hier: van het draaiorgel dat je hoort vanuit de woonkamer tot de Westertoren die in de zomer Amsterdamse krakers speelt.”

De buurt voelt voor hen als een dorp met grote mond en warm hart. “Iedereen zegt gedag, maakt een praatje bij de kaasboer en is lekker bijdehand,” zegt Micha. “Dat directe, dat echte, dat past bij ons.” Michel: “Ik hoop dat de gordijnen open blijven, letterlijk en figuurlijk. Want daar begon het tenslotte allemaal mee.”

“Ruimte ingewisseld voor levensgeluk”

Mascha (52) & Marloes (46) - Anjeliersstraat

Mascha  en Marloes wonen in een klein hofje midden in de Jordaan, een plek die meer voelt als een dorp dan een stad. “Iedereen kent elkaar hier,” zegt Marloes. “Het is echt een community.” Het hofje is hun gezamenlijke huiskamer: er wordt samen koffie gedronken, geborreld en gelachen. Mascha is de onofficiële tuinmeester van het hofje: ze zaait gras, verzorgt alle planten en heeft de sleutels van praktisch elke buur. “Als ik tijd heb, doe ik alle tuintjes. Ik vind het gewoon heerlijk om lekker te rommelen.”

Hun liefde kreeg een onvergetelijk hoofdstuk toen Mascha vijftig werd. Marloes organiseerde een verrassingsfeestje in hun woonkamer, en werd zelf verrast: midden in de drukte, met een accordeonist die een smartlap speelde, ging Mascha op één knie. “Ik had echt helemaal niks door,” lacht Marloes. “Het was dubbel feest. Ze zijn inmiddels zeventien jaar samen, maar het voelt nog altijd alsof ze net beginnen. “Ik wist het eigenlijk vanaf seconde één,” vertelt Mascha. “En toen ik eenmaal hier woonde, wist ik: hier ga ik nooit meer weg.”

Ze zijn dol op hun buurt, maar niet blind voor de veranderingen: “Er is veel moois gekomen, maar soms is het vrije en het gekke een beetje verdwenen,” zegt Marloes. “En bakfietsen, daar heb ik een hekel aan,” vult Mascha met een knipoog aan. Voor Mascha is dit hofje het centrum van de wereld: “Hier ben ik op mijn gelukkigst. Koken, klussen, plantjes water geven, en iedereen die langskomt voor een praatje. Ik ben gewoon het liefste hier.”

“Ik ben gewoon het liefste hier”

Clemens (42), Mariam (42), Tibbe (12), Milo (10) & Juna (8)  

- Nieuwe leliestraat

Al dertien jaar wonen Clemens en Mariam met hun drie kinderen in de Jordaan. Hun huis vonden ze na vijftig bezichtigingen, midden in de crisis van 2012. Toen Clemens dit huis zag, wist hij meteen: dit is ons thuis. En dat bleek het ook. Inmiddels is het huis gevuld met kinderen, vrienden, logees en verhalen.

Het plafond herbergt zelfs een eeuwenoud geheim: achter houten platen ontdekten ze schilderingen uit 1725. “We konden het bijna niet geloven toen we de doeken vonden. Het voelt alsof we deel uitmaken van de geschiedenis van dit huis.”

Het leven in hun straat is levendig en verbonden. Hun kinderen fietsen zelfstandig door de stad, vriendjes lopen in en uit, verjaardagsfeestjes worden boven gevierd met tafeltennis en films. “We willen graag weten wie de vrienden van onze kinderen zijn. Hier staat de deur altijd open, en dat voelt goed.”

Voor Clemens en Mariam is de Jordaan als een dorp in de stad. “Iedereen let op elkaar, iedereen kent elkaar. Dat geeft rust en vrijheid.” Wat ze hopen dat blijft? De diversiteit en saamhorigheid van de buurt. “We beseffen elke dag hoe gelukkig we zijn dat we dit leven hier samen mogen hebben.”

“Onze deur staat altijd open”

Agnes (74) & Imre (69) – Anjeliersstraat

Op maandagavond klinkt er kamermuziek aan de Anjeliersstraat. In de woonkamer van Agnes en Imre staan vier stoelen in een kring, de bladmuziek open. Hun strijkkwartet repeteert al vijfendertig jaar. “We spelen voor de lol,” zegt Imre. “Een goed kwartet is als een huwelijk. En als het klopt, is het geheel meer dan de som der delen.” Muziek hielp hem ook in moeilijke tijden. “Het trekt je erdoorheen.”

Agnes woont bijna vijftig jaar in haar huis. “Ik heb het in 1977 gekraakt,” vertelt ze. “Toen was het nog een bejaardenhofje. Je moest tussen de achttien en vijfentwintig zijn, studeren en een urgentiebewijs hebben – dat had ik allemaal. Dus ik ben er gewoon ingetrokken. In twee uur zat ik erin, want ik had niks.” Sindsdien is ze gebleven: “Ik dacht toen al: hier ga ik nooit meer weg.”

Naast haar woont Imre. “Ik heb mijn huis via woningruil gekregen,” zegt hij. “We wonen nu naast elkaar, een beetje als in die Beatles-film Help! - ieder z’n eigen huisje, maar toch samen.” Muziek bracht hen samen: ze leerden elkaar kennen via een advertentie bij Broekmans & Van Poppel. Agnes speelt viool, Imre cello. “Sindsdien is muziek de rode draad,” zegt ze.

Als ze in grotere bezetting spelen, verplaatsen ze de repetities soms naar het schoolgebouw tegenover hun huis. “Dienst, wederdienst,” zegt Agnes. “Wij geven de planten water of zetten het alarm uit als ze weg zijn, en in ruil mogen wij daar spelen of tango dansen. Zo hoort het in de Jordaan.”

“Een strijkkwartet is als een huwelijk”